ÖLÜM
Öldüğümde tabutum geçerken bu yollardan,
Sanmayın ki içimde dert kalır bu dünyadan.
Cenazemi görünce bahsetme ayrılıktan,
Ben asıl yaşamaya başlarım öldüğüm an.
Mezara koyunca beni, elveda deme sakın,
Bir perde var arada, toprak, cennete yakın.
Sana batış görünen doğuşun kendisidir,
Kurtuluş kapısıdır kabir, hapis değildir.
Hangi tohum düştü de yeşermedi toprakta?
Kurtul şüphelerinden, insan da bir tohum ya.
Hangi kova daldı da dolu çıkmadı sudan?
Can Yusuf’u ne diye feryat etsin kuyudan?”
Hz. Mevlana
·
23 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.