Kitabın bir yerinde "Hiç kimse ağlamadı ardından. Kuşlar da sessizce uğurladılar kendisini evin saçağından." yazıyordu. Ben ağlardım, ardında ağlayacak kimsesi olmayan herkes için, hayatı öğrenmeden ölen her çocuk için, yurdunu yitiren herkes için, dişlerimi sıktım çoğu yerde. Kitabın sonunda ne hissi kalmış bana diye kendimi yokluyorum, vazgeçmemeyi ve sevginin nasıl da iyileştirdiğini buluyorum geride. Hayat daha yaşanılır olabilecekken insanlar neden çirkinleştirir ki, neden sınırlar ve fikirler milyonlarca insanın canını alır ki? Savaşlar neden var? Neden kitaplara yenilir insan? İlle okumalı...

Benim Gibi BiriCengiz Dağcı · Ötüken Neşriyat · 2017105 okunma

·

92 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Gülce