"Kimi zaman, ateş ettikten sonra, askerlerin ağladığı görülüyor. Bu tam bir sahtekârlık, kendini affetmenin, kendi kendine iyi bir insan olduğunu söylemenin bir yolu. Ama topraklanın iş gal ettiğimiz Filistinliler, bizim suçluluk duygumuzu ne yapsın?”
İtai bardağıyla oynuyor.
“En dehşet verici deneyim de, geceyarısı bir eve girdiğinizde, onları uyurken, en mahrem yerlerinde bastığınızda, küçücük odalarının içinde yataklarının üstünde koca postallarınızla yürüdüğünüzde, evlerini aramaya başladığınızda insanların size bakışı: Ağlayan, kendilerini canavarlardan -çünkü onların gözünde bizler birer canavarız- koruyan annelerine sarılan küçük çocuklar. Hemen hemen her İsrailli asker bunun kötü bir şey olduğu bildiğini, ama aynı zamanda başka çarelerinin de olmadığını söyler...”