bunu kimseye anlatma bi festival filminin tadıyla açılıyor. geride kalan ayaklar ilk öykü. müthişti. toplam on beş öyküden oluşuyor. arada, ağlayan insanlar da gülen insanlar kadar çekilmez diyor. öyküler ilerlerken şöyle dedim: dinamik, okuru peşine takan ve uykuya eşlik etmek yerine uyku kaçıran, rahatsız eden hikayeler. bon jovi posteri sende kalsın adlı öykü ne kadar bizi anlatmış. deniz eldam kitap boyunca aralık bi kapının ardından hem çekinmeyi hem merak etme duygusunu derinleştirmiş. öykülerinin iki yönü: ironi ve hüzün. bu ikisi arasında çektiği ipin dengesini korumuş. ve gönül rahatlığıyla söyleyebilirim: çağın içinden, derin ve muzip.