sevincim doğduğunda onu kollarıma aldım ve bir evin damına çıkıp bağırdım: “Gelin komşular, gelin ve görün, çünkü bugün neşe bana bahşedildi. Gelin ve bu güneşte gülümseyen mutluluk kaynağını görün.”
Ama komşularımdan hiçbiri sevincime bakmaya gelmedi, şaşkınlığım büyüktü. Yedi ay boyunca her gün evin damından sevincimi haykırdım ama kimse beni umursamadı. Sevincim ile ben aranmaz, sorulmaz haldeydik.
Sonra sevincim solgun ve bitkin düştü, çünkü benimkinin haricinde onun sevgisini paylaşan bir kalp ve dudaklarını öpen başka dudak yoktu.
Sonra sevincim yalnızlıktan öldü.
Ölü sevincimi sadece ölü kederimi andığımda anıyorum. Fakat hafıza bir sonbahar yaprağı gibidir, rüzgârda mırıldanır ardından duyulmaz olur.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.