Erendiz Atasü’nün tavsiye ettiği beş kitaptan biriydi Emir Bey’in Kızları. Bir devam kitabını olduğunu elime aldıktan sonra anladım. Bu nedenle uzun zaman beklettim, önce ilk kitabı okurum diye. Sonra bir gece başlayıverdim. İyi ki de okumuşum. Her ne kadar ilk kitap Göçmen Bir Kuştu O’ya bol bol göndermeler yapsa da, oradaki karakterlerin geçmişlerinin saklı kalan odalarını aydınlatsa da, kendi içinde bir bütünlüğe sahip. Roman belli başlı temaların etrafında şekilleniyor. İlki Doğu(Şark). Kitapta sadece bir coğrafya değil, kendini aşan, kendinden taşan bir karaktere bürünen; toprağında yetişen insanlara kimi zaman ruh üfleyen kimi zaman hakkından gelen bir olgu olarak karşımızda Şark. Tüm güzelliği ve yıkıcılığıyla. İkinci tema, kadınlar. Hikayeyi zaten Emir Bey’in kızları (Leyla ve Hüsra) ile ikinci karısı Nevnihal Hanım anlatıyor. Bunun yanısıra diğerleriyle beraber çok farklı uçları temsil eden kadınlardan oluşan bir fotoğraf sunuyorlar. Bir gökkuşağı oluşturuyorlar. Hepsinin hayatla derdi başka fakat bir araya geldiklerinde oluşturdukları ahenk tartışılmaz. Son tema ise göç. Kafkasyalı Emir Bey, Giritli Nevnihal hanım, babası gibi olmak istemeyip göçmeye zorlanan Batu… Hepsinin göçmenlik üzerine söyleyecekleri çok şey var. Konuşarak değil. Yaşayarak ve suskunluklarında saklayarak pek çok şeyi. Göçmen olmanın, asla bir yere konamayacak olmanın acısını. Emir Bey, oğulları, kızları, eşleri, Urfa’nın sarılığı, Mardin’in kızıllığı, İstanbul’un yükü, Ankara’nın küskünlüğü, siyasetin getirdiği hüzün, cumhuriyetin verdiği umut; döneme ait tüm o kelimeler, renkler, kokularla birlikte uzun bir yolculuğa çağırıyor bizi. Ölümle başlayıp ölümle biten bir kitap bu. İki ölüm arasında ise gerçekten yaşamaya çalışan insanların nefes alış verişlerini duyuyoruz.

Emir Bey'in Kızları (Bir Göçmen Kuştu O 2)Ayla Kutlu · Bilgi Yayınları · 200654 okunma

·

93 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Dilay