Seattle Özel Olimpiyatlarında tümü fiziksel ve zihinsel engelli olan dokuz yarışmacı 100 metre koşusu için başlama çizgisinde toplandılar. Başlama işareti verilince hepsi birlikte başladılar bir hamlede başlamadılar belki ama yarışı bitirmek ve kazanmak için istekliydiler.
Yarışa başlar başlamaz içlerinden genç bir delikanlı tökezleyip yere düştü ve ağlamaya başladı. Diğer sekiz kişi oğlanın ağlamasını duydular. Yavaşladılar ve geriye baktılar. Sonra hepsi yönlerini değiştirdiler ve geriye doğru oğlanın yanına geldiler. İçlerinden down sendromlu bir kız eğilip oğlanı öptü ve "Bu onun daha iyi olmasını sağlar." dedi. Sonra dokuz yarışmacı kolkola girdiler ve bitiş çizgisine doğru hep beraber yürüdüler. Stadyumdaki herkes ayağa kalkıp dakikalarca onları alkışladı. Orada bulunan insanlar hala bu olayı anlatıyorlar.
Neden mi?
Çünkü şu tek şeyi derinden bilmekteyiz: Bu hayatta önemli olan şey kendimiz kazanmaktan çok daha ötede olan bir şeydir. Bu hayatta önemli olan, yavaşlamak ve yönümüzü değiştirmek anlamına gelse bile diğerlerin de kazanmasına yardım etmektedir.
Kendisinden güçsüzü ezmeyi ilke edinen, daha güçlünün kendisini ezmesine davetiye çıkarmış olur.
·
20 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.