Figürler geçiyor birbiri arkasından: -ozan, münzevi, kız-. Birbiri arkasından görünüp yitiyorlar, birleşip ayrılıyorlar... Yıldızlar yönlendiriyor onları, ya da damardaki kanın sonsuz istencesi. Gidiyorlar öteye, hep daha öteye, bulmak için kendi kimliklerini. Kesişiyorlar, sarmaşıyorlar bir an. Sonra dağılıp uzaklaşıyorlar zaman içinde... Güneşle birlikte tüm öbür gezegenlerin uyumlu devinimleri gibi... Bu sonsuz raksedişi hiç yorulmadan sürdürüyorlar. Birbirlerini aramak yazgıları. Bulup bulup yitirmek, sonra yeniden aramak yazgıları. Hiç durup dinlenmeksizin sonu bulunmayan yörüngelerde... Barış dileyelim tüm arayıp duranlara, barış dileyelim yapayalnız boşlukta dolananlara... Çünkü ne dün var, ne de yarın. Gün yalnız bugün, herşey burda, burda işte şimdi önünüzde. Geçmişse... hep geçip durmakta...
PERDE İNER
Sayfa 62Kitabı okudu
·
64 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.