Hayatımızdan çıkanlar dahi bizlerde yaşanmışlık izleri bırakıyorken, ölen kişinin yerini bir başkasıyla doldurma şansımız yahut lüksümüz yok. Belki zaman bizi o acıyla yaşamaya alıştırıyor olabilir, fakat her aklımıza geldiğinde yüreğimizin sızlamasını ve ilk günkü acıyı hissetmeye devam ediyoruz. O yüzden ölenle ölünmüyor sadece geride kalanlar olarak çektiğimiz acıyla kendi hayatımızı sürdürüyoruz -ta ki aynı sonu biz yaşayana kadar.