küçüğe mektup
İnsanlar garip varlıklar küçüğüm
Konuşmazsın, ne ketumsun derler
Çok konuşursun sussana derler
Senin mutluluğun onlara batar küçüğüm
Kendileri mutsuz olduklarından
Seni de kendileri gibi olmaya iterler
Kendini güzel bulmamalısın
Yoksa egoistsindir
Kendini çirkin bulmamalısın
Yoksa kendinle barışık değilsindir
İnsanlar hep kendisiyle çelişir küçüğüm
Birilerinin sözünü dinlersen
Pısırık işte ya derler
Kendi bildiğini okursan
Bundan adam olmaz derler
İnsanlar ne yaparsan yap seni beğenmezler küçüğüm
Seni kimsenin anlamadığını geç öğreneceksin
Kimsenin seni sen olarak kabullenemediği bir dünyadasın
Kimi üzmemeye çalışırsan en çok onu üzeceksin
O, bu çabayı bile farketmeyecekler
Oysa sen bu çabayla dilim dilim dilimleneceksin
Gün gelecek aşık olacaksın küçüğüm
Herkes yanlış olduğunu söyleyecek
Sonra aşklar bitecek
Herkes kendini müneccim ilan edecek
Ben biliyordum işte biliyordum diyecek
Sanki sen bunları hiç bilmiyormuşsun gibi
Bir şeyleri başaramadığını hissettiğin zamanların olacak
Olacak işte küçüğüm
Tam da o zamanlar ayağa kalk
Çünkü o an pes etmemen gerekecek
Başarı gelecek ama
Bu hiç de kolay olmayacak
Zaten kimse kolay olduğunu söylemeyecek ki
Sonunda başardığında herkes kendine pay çıkaracak
Kıymetin artacak
İşte o zaman seni kim kıymetsizleştirdiyse
Onların yüzlerine kapıyı çarpmaktan asla çekinme
İnsanlara güvenme küçüğüm
Yarı yolda bırakırlarken vicdanları titremeyecek çünkü
Sen de acıma!
Çünkü acırsan namertsin küçüğüm..
Not: şiir kendime aittir...
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.