Aç gözlülük ; hep daha fazlasına sahip olma çabası sanırım bir insana en çok zarar veren dürtüdür. Bu dünyadan göçüp giderken yanımızda götüreceklere baktığımızda yaşarken sürekli olarak bir şeylerin hep daha fazlasını istemek ne kadar beyhude bir çaba.
Tolstoy un bu kısacık öyküsü tam da insanoğlunun acgozlulugune güzel bir örnek. Kitabın kahramanı Pahom'un sıradan bir köylüyken hırsin ve acgozlulugun pençesinde ölüme nasıl gittiğini okurken doyumsuzlugun ne kadar kötü olduğunu görüyoruz.
"İki metrelik bir toprak parçası Pahoma yetip artmıştı bile.." Kitabın bu son cümlesi aslında her şeyi özetler niteliktedir.
