Okuması keyifli idi. Güzel, kısa, anlamlı bir kitap her zamanki Stefan Zweig kitabı. Okurken ana karakterin yerine kendimi koymam zor olmadı. Yeri geldiğinde zaten benzer duygular yaşadığım için. Genel olarak da ana karaktere empati yapılabilir. Herkes en azından bir nebze de olsa yalnızlığı tatmıştır nasıl olsa. Köyden büyük bir şehre giderken alışma süreci zorlu olur. Köylü biri büyük şehrin sıkıntılarına havasına suyuna alışmakta zorlanabilir. İnsanlarla kaynaşmak zor olabilir. Ana karakter de oldukça zorluk yaşıyor. Tıp kazanmayı hedeflemiş, başarmış ama sürece alışamıyor. İstediğimiz şey gerçekleştikten sonra yaşanacak sıkıntılar yüzünden gerçekleşmesinden pişmanlık duyabiliriz. İnsan en nihayetinde sosyal bir canlıdır. Oturup insanlarla en azından iki kelime etmemiz elzemdir. Şu dünyada gerçek anlamda yalnız olmak başımıza gelebilecek en kötü şeylerden biridir. Karakter de çok yalnızlık çekiyor. Öyle ki onu hor görüp aşağılayan komşusunu arkadaş görüyor çünkü başka bir tanıdığı yok. Karakter insan ilişkilerinde çok zorluk çekiyor. İnsanlarla konuşmaya cesaret edemiyor. Fiziksel olarak da çok kalıplı olmaması bunda etkili oluyor. Karla ile olan ilişkisi aslında üzerinde durulacak bir konu. Karla'nın ona çocuk diye hitap etmesi, fiziksel olarak ondan güçlü olması, o çok sinirli iken bile Karla sürekli olarak ona şefkatle yaklaşması ve Karla bir ilişki olmasına rağmen Çocuğa yürümesi gibi durumlarla karşılaştık. Hayatımızın bir amacı da olmalı. Amaç olmadan yaşam anlamsız olup intihara sürükleyebilir kişiyi. Ana karakter de kendisini hayata bağlayan-ki daha sonra da hayattan koparacak- bir neden buluyor. Bulamaydı belki de intihara teşebbüs edecekti. Ev sahibesinin kızı hasta iken ona bakıyor ve o çocukla olan ilişkisi ilerliyor. Ana karakter için her şey iyi gibi dururken hasta olan çocuktan ona hastalık bulaşıyor ve bu onun için ölümcül bir hastalık. Ve hastalık yüzünden hayatını kaybediyor. Tüm bunlara değer miydi acaba? O kız çocuğu hiç hasta olmasaydı yine de ana karakter intihar gibi ya da başka bir sebepten hayatını kaybeder miydi? Bunların cevabı artık okurların yorumuna kalmış. Bence çocuk ölüme giderken durumundan hiç pişman olmadı. Hayatının o son günlerini çok mutlu geçirdi. Ev sahibesine yardım etti. Kızının hastalığında başından ayrılmadı ve hastalık sürecinde onlara yardım etti. Bu ana karakteri hayata bağladı. Ölümünün bir anlamı oldu. İntihar etmiş olsaydı yaşamının da ölümünün de bir anlamı olmayacaktı. Hepimiz öyle ya da böyle hayata farklı bir anlam yükleriz ama hayata bir anlam yükleyemeyenler aslında yaşamıyor olurlar...

KızılStefan Zweig · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 202229,2bin okunma

·

17 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

1st