"Bazen düşünüyorum da ne kadar yazık ediyorum kendime sonu belli olan şeylere ne kadar körü körüne bağlanıp bile bile kendimi hüsrana uğratıyorum diye.Ama akıllanmak yok aynı b*ktan duygulara devam.Birini sev ya da sevgi değil de onda kendinden bir şeyler bul sonra bağlan ona her anında yanında olmasını iste sürekli başını omzuna yaslamak iste bunları isterken başka hiçbir şey umurunda olmasın tabi ne hayatın ne geleceğin ne de diğer şeyler.Sonra bitiyor bir anda o duygular bitmiyor da karşıdaki kendince bitirince hayal kurmayı bırakıyorsun gerçekler çarpıyor yüzüne bi duvar gibi kendin ördüğün bi duvar her zerresine kadar sonra o gerçekler çok fazla ağır geliyor yıkmaya gücün kalmıyor duvarı.Sadece isyan ediyorsun "Keşke böyle olmasaydı bundan sonra böyle yapcam şöyle yapcam" bunlar duvarı titretmiyor tabi.Hasret duyduğun hayatı sadece hayalinde yaşıyorsun inancını kaybediyorsun yavaş yavaş kendini de.Bi süre sonra tamamen duygusuz bir çöp yığını oluyorsun ama kimseye belli etmiyorsun bunu dışarıda her şeye gülen s*lağın teki ama duvarın arkası cehennem.O kadar fazla bağlanmaya devam ediyorsun ki tekrar insanlara biri bi söz söylesin o sözle yıksın o duvarı kurtarsın seni herkese bu umutla yaklaşıyorsun ama her bağlandığın bir tuğla daha koyuyor üstüne inadına, belki de haklılar belki de o her taş birer derstir, hayatımıza giren herkes birer derstir bizim için bir şey öğretiyorlardır birisi "güvenmemeyi" biri"gereğinden fazla sevmemeyi hatta hiç sevmemeyi" ve daha nicesini sonra bi ses yankılanıyor "Her şeyi affet içinde ve kabullen çok fazla uğraştın çok yordun kendini kabullen artık" şu taşların arasından açan çiçekleri görmüşsünüzdür tek gereken güç ve inanç emin olun fazlası değil kendinizi bulun ve sizi yaralamayacağına inandığınız şeylere bağlanın bazen korkmak iyidir belki de bilemeyiz.
Nazlıcan polat 22.12.2022 23.15
·
49 görüntüleme
Her cümleyi bu kadar yoğun ve vurucu kelimelere sarıp sarmalamak.. insan okuyunca hissederken buluyor kendisini.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.