Bu gün kendi mahallemden birinin intihar ettiğini öğrendim. Oysa bir kaç gün önce evden çıkarken gayat mutlu gülerek yanımdan geçip gitmişti. Yıllardır birbirimizi görürdük sessiz sedasız o yoluna ben yoluma giderdim, doğru düzgün iki kelime bile ettmişlişliğimiz yok ama içim öyle buruk ki... sanki benim suçumuş da o gün yanımdan geçerken iki kelime bir şey söylemem lazımmış da, bu günü değiştirebilirmiş, yaşanmamış kılabilirmişim gibi... Bir çaresi olmalıydı. Şimdiyse tek yapabilidiğim onu üç beş kelimeyle anlatmak. Ama mutlu gibiydi... Gülüyordu... Sanki hiç derdi tasası yok, yine karşılaşacaktık. Defalarca yanımdan geçip gidecek ve bende umursamadan yoluma devam edecektim. Değilmiş, göründüğü gibi değilmiş, her gülümseyen mutlu değilmiş, hayat tekdüze ve hep aynı değilmiş. Düşününce koca bir sessizlik oluyor hani cümlenin sonuna ne nokta ne vürgül gözyaşı bırakasım var. Hayat ne de garip, hayat küstah, hoyrat, anlaşılmaz ve insan bir gün vakti gelince ansızın ölecek, bu dünyadan göçecek. Hiç varolmamış gibi unutulacak, çürüyecek. İtirazım yok bu dünyanın kanunu ölüm sağır sessizlik.
İtirazım insanoğlunun fütursuzluğuna...
Hüzünlüyüm, düşünücelerimse dilsiz bir çocuk...
25.12.2022
·
230 görüntüleme
Evet ben de yaşadım aynı duyguları...Sarı saçlı bir kız vardı her gün karşılaşırdık...Gülümseyerek önümden geçerdi. Ama sanki hüzünlü bir gülümsemesi varmış gibi gelirdi bana. Hiç konuşmazdım onunla o da konuşmak istemezdi gibi gelirdi bana. Sadece bakışlar. Ve sonra bir gün kız kayboldu o yoldan geçmez oldu. Kimisi evden kaçmış dedi. Kimisi öldürülmüş dedi. Ama kimse gerçeği tam olarak bilmiyordu. Kız ortada yoktu gerçek buydu. Ve ben hâlâ vicdan azabı çekerim keşke onunla konuşsaydım keşke derdini anlasaydım diye...
Evet biraz garipmiş sizin hikayeniz, bazı şeyleri çok sonradan fark ediyorsunuz ama geçince ama bitince. Geriye sadece içinizdeki hüzün kalıyor. Ne denir ki, nasip...
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.