"Çocuğunuza değil, nefsinize sabır gösterin. "...Şüphe yok ki, Allah sabredenlerle beraberdir." (Bakara Suresi/153) Bu bağlamda yüce Allah'ın beraber olduğunu söylediği 'sabreden' bir ebeveyn olmak, olaylara değil, olayların bizde oluşturduğu duygu durumuna sabretmekle mümkün olur. Bu, halının üzerine meyve suyu döken çocuğumuza sabretmek yanılgısından çıkıp, o an hissettiğimiz öfkeye sabretmektir. Zira musibete sabredilir, çocuğa sabredilmez. Zaten çocuk 'çocukluğunu' yaptığı için sabır gösterilmeyi hak etmez. Oysa çocukluğunu yapan çocuğuna bağırmak, kızmak, hatta dövmek isteyen bir annenin, duygularına sabretmeye ihtiyacı vardır. Bu sabrı gösterebilmenin yolu da kızdığımızı, üzüldüğümüzü, öfkelendiğimizi hissettiğimizde bu duygunun çoğumuzla alakalı olmadığının, tamamen kendi duygumuz olduğunun farkına varmaktır." Kitabı okurken benim için önemli ve pür dikkat arz eden satırları çizdim. Çıkmaza düştüğümde tekrar tekrar açıp okuyayım diye... Yazar, yüce kitabımız Kur'an-ı Kerim'den ayetlerle bölüm bölüm tefsir niteliğinde-mahiyetinde ayetlerle çocuk, anne ve aileyi ilgilendiren meseleleri aktarmış çok beğendim. Gerçekten insan okudukça: "Aa bu ayeti hiç böyle düşünmemiştim" deyip takdirce okumaya devam ediyorsunuz. Spoilerin çoğunu vermek istemiyorum, güzel bir temiz kafayla okuyunca insan anlıyor Kuran'dan ne kadar da çok uzak kaldığını ve her çözüm çıkar yolun çareleri zaten bize gönderilmiş peygamber vasıtasıyla... Sadece bize bir tefsir açıklayıcı lazımdır. Hiçbir Ayet-i Kerimeler'i tefsirsiz kafamıza göre te'vil edemeyiz. Yazar tefsirden de yararlanarak inanın asıl pedagojik bilgileri ayetlerde, Kur'an'da gizli olduğunu, bunu yalnızca ilim ameller ile hayatımıza nakşedebiliriz. Ves'Selâm...