Gönderi
“Jüri üyeleri çıktılar, duruşmaya ara verildi. Vakit çok geçti, gece yarısından sonra bire geliyordu. Gene de kimse gitmiyordu. Heyecanın doğurduğu sinir gerginliği dinlenme ihtiyacını unutturuyordu. Hepsi yüreklerinde çarpıntıyla kararı bekliyordu.” (Sy 995)
Bende bu güzel eseri elimden bırakamadım ve son sayfalarda yerimden kalkamadım. 12 Öfkeli Adam filmini izler gibiydim adeta. Soluksuz okuduğum son sayfalarda tek bir soru beynimin içinde dönüp durdu. “Katil kim?” Kalp atışlarımın hızlandığını hissettiğim, kitabın son sayfalarında ise (diğer sorum spoiler olabileceği için yazamayacağım) ikinci sorumun cevabı asla yoktu. Bu beni hem sarstı hem heyecanımı azalttı hem aşırı üzdü. Çünkü o hayalimdeki sonu o kadar çok istedim ki. Tek bir şey. Tek bir ipucu. Tek bir kanıt. Romanımız tabiki sadece cinayet üzerine yazılmış bir roman değil fakat beni en heyecanlandıran kısmıydı kuşkusuz. “İnsan doğuştan kötü müdür yoksa toplum mu onu kötüleştirir?” sorusunu yine uzun uzadıya düşündüğüm bir eserdi. Okuduğunuza asla pişman olmayacaksanız. Hatta okuyan avukat arkadaşlar var ise üzerine konuşmayı çok isterim. Kafamın içindekileri ne kadar aktarabildim bilmiyorum ama klasik aşığı bir okur olarak en sevdiğim ilk 5 klasik arasında yer aldığı için Dostoyevskiye de kalemine de kalbine de minnettarım. İyi ki.
·
87 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.