Ben her çiçeğin tozunu ,her sözcüğün aydınlığını taşıyan bir insandım. bütünüyle adamıştım kendimi onlara. benden aldıklarını yüceltmediler. şimdi bomboş bir kişiyim .ama boşluk, bir yerde temizliktir .şu gördüğüm boş çerçeveler kadar özgürüm ben .iyi ki kağıt olarak gelmemişim dünyaya. beni de sümüklü ,yolculuğu olmayan, coşkuların arsızlaştığı ,haydutlaştığı bir şiire kapatırlardı .kağıdın suçu ne ki? Şiir bir davulun içinde alev püsküren bir ateş böceği değildir ,bir İpek deposu da değildir. alevin serinlikle eşanlam olduğu noktada başlar şiir. Ben artık hiçbir şey okumuyorum .Kitaplarımın hepsini dağıttım ,savdım başımdan. kitap yerine kalem girmemiş defterler alıyorum .Deste Deste apak ve açık vermemiş kağıtlar alıyorum. ve yalnızca bakıyorum onlara. kapalı gözlerimle .Kendi bakışlarımdan bile koruyarak. ve Konuşmuyorum önlerinde, susuyorum. konuşmak yazmak kadar işlek bir nankörlük oluyor bir yerde .susmak diye de bir uygarlık var .susmak bir başlangıç, bir doğurganlığın ilk yaratıcı sancısıdır
Sayfa 287Kitabı okudu
·
152 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.