Müziğin sözcüklerle dansı
Haruki Murakami , kendi standartlarını oluşturmuş ve hemen hemen her kitabında bu standartları okurlarına yudum yudum içirebiliyor.
İmkansızın Şarkısı bu standartları koruyan ama yeri geldiğinde okurun sınırlarını lastik gibi esneten bir eser. Kitabın kahramanı kim, birinci ağızdan okuduklarımızı yaşayan mı yoksa onunla duygu girdabında sürüklenip sağa sola çarpan biz miyiz? Şüphesiz Murakami"nin (eğer öyle bir kıyas yapılabilirse) en güzel kitabı olup olmadığı tartışılabilir. Ama duygusal anlamda en çarpıcı kitabı olup olmadığı da tartışılmalı...
Kitabın bir yerinde kahramanın doğru kararlar vermesi için ızdırap içinde kıvranırken bir yerinde onun coşkusunu tadabiliyoruz. Ya da iletişim içinde olduğu diğer kişileri dinlerken onları içten bir şekilde hissedebiliyoruz.
Murakami öyle gerçek karakterler ve öyle dolgulu bir hikaye yaratmış ki, sadece sözcükler ile var olduklarına inanmak güç. Kitabı okurken, o anda söz edilen parçalar çalsa gerçeklikten tamamen kopabiliriz. Sözcüklerle tarif edilen duyguların, dinlemediğimiz müziklerle, duymadığımız tınılarla etrafımızda oynaşması aklıma şu soruyu getiriyor, ya hem okuyup hem duyabilseydik? Müziğin, Murakami'nin sözcükleri ile dansı, bir hissetsenize... 
