Sevdiğim adama yazdıklarımdan minicik bir kesit
"İki yabancı bile daha yakın birbirine çünkü tanışabilirler ama çoktan tanışıp birbirini yitirenlerin mesafeleri neyle aşılabilir?"
Bugün onun doğum günü ve biz ayrılalı on ay geçti. Onu rahatsız etmekten korktuğum için sessiz sedasız onu anıyorum. Bu yüzden buraya da ondan bir şey eklemek istedim.
Güncelleme: Bir kitapta bir söz okudum ve bu gerçekten görmezden gelinemez bir işaret gibiydi. Bir şeye niyet ettim olursa yazacak olmazsa yazmayacaktım ve niyet ettiğim şey oldu. Birkaç dostuma da danışıp yazdım ona ve bir buçuk yıldır sevdiğim adamı o gün yeni tanıdım. Toz konduramadığım insana gelen tozlar gözlerime kaçmış olmalıydı. Bu nasıl bir körlüktü. Yine de ne benim ne onun suçu vardı. Ben onu kendim gibi sanmış, farklı görmüştüm. O bana farklı olmadığını söylemiş, ben bunu mütavazılık sanmıştım. Ben onun yolunun üstünden geçen diğer yolculardan farksızdım ama yine de bir fark vardı ki ben onu gönülden sevmiştim. Şimdi de seviyorum ama sevgim şekil değiştirdi. Artık onu tanımadığım bir insanı sever gibi seviyorum, sadece bir can olduğu, bir insan olduğu için seviyorum. Diğerlerinden bir farkı yok artık. Yüreğimde farklı bir yeri yok. Ne garip, daha dün kalbinde bambaşka bir yere sahip olan bir insanın bugün diğerlerinden hiçbir farkı olmaması. Daha net anladım ki birini seviyorsam onu gözümde farklı kılan benim ona verdiğim değer, onu görme şeklimdir. Yoksa hepimiz etten kemikteniz.
·
28 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.