Sınıyorum kendimi hayat denen saplantıda. Zihnimin sınırlarını zorluyorum. Bir yandan düşüncelerle uğraşıyorum var olabilmek adına, bir yandan da kendimle nefes alabilmek için. Görüyorum, hissedebiliyorum ama tam kestiremiyorum yok oluşumu. Üstüne bir yorgan çekmişim beynimin. Boşuna fazla düşünmesin, bir o kadar da üşümesin diye. Sabahı sıcak karşılasın, derin rüyalar görsün. Gerçekleri unutsun ve bir daha hiç uyanmasın diye.
Sayfa 34
·
73 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.