Rabindranath Tagore 'nin 3. kitabını da okumuş olmanın haklı sevincini yaşıyorum. Böylelikle yazarın eserlerinde ana tema olan "yaşama sevinci" ni de kendime enjekte ettim diyebiliriz.Sonucu zaman gösterecek.
Öncelikle yazarı biraz anlatmak isterim. Hindistan'da soylu bir ailenin 14 çocuğundan biri olan
Rabindranath Tagore şiir, tiyatro, ilahi , düz yazı, müzik , oyunculuk ve resim gibi (Allah ne verdiyse) sanat dallarında epey yol almış olması onu ülkesinde tanınan ve sevilen biri yapmıştır. Ancak 1913 yılında Nobel ödülüne layık görülmesi onu dünya çapında tanınan biri haline getirmiştir ve eserleri hızlıca çevirmenlerin soğuk mabetlerinde işlenmeye başlamıştır. 1915 yılında İngiltere'den ona "sir" unvanı verilmek istenmiş fakat güzel yürekli abimiz bunu elinin tersiyle itmiştir. Bu arada mevcut Hindistan ulusal marşı da ona aittir. (Nur içinde uyusun)
Zamanının en iyi bir filozofları arasında yer alan yazar,
Sri Aurobindo gibi ünlü düşünürlerin de yakın dostudur. Eserlerinde çoğunlukla insan, doğa , ölüm, ve Tanrı unsurları mevcut ve satır aralarında her şeyin "sevgide" birleştiğini savunmakta olduğunu görmek mümkündür.
23 yaşında evlenen yazar bu eserini (
Bahçıvan ) yazdıktan sonra belirli zaman aralığıyla önce eşini sonra kızını ve en son oğlunu kaybeden yazar artık iyice çilekeş olmuş ve tamamiyle içsel huzura yönelmiş diyebiliriz. Özellikle yazdığı
Avare Kuşlar (şiir-ilahi) kitabında her şeyin ondan geldiğini (Allah'tan) onun için hiç bir şeyi dert etmediğini okuyucusuyla paylaşmıştır. (Hz. Yakub'u anımsadım)
Bu kitabında da benzer konular düz yazı, şiir ve ilahi şeklinde işlenmiştir. Bilinir ki şiir gibi eserlerde çeviri insana aynı hazzı vermeyebilir. Ben ortalama üzerinden 7 puan veriyorum. Okunması gereken bir kitap diyorum ve sizi saygıyla selamlıyorum
