Sevdiğin bir bedeni izlemek…
onun perişan halde, acılar içinde kanadığını görmek ve bir güçlenen bir sönen, insanın parmakları arasında akıp giden bir nabzı hissetmek… doktor olmak ve hiçbir şey bilmemek, hiç, hiç, hiçbir şey…
Ben… ben sadece bir şeyi anlamıyorum, nasıl… nasıl bir insan bunu yapabiliyor, o anlarda nasıl onunla birlikte ölmeden durabiliyor… nasıl oluyor da ertesi sabah bir uykudan uyanabiliyor…
O nefes, uğruna çabaladığım mücadele ettiğim, ruhumun bütün güçleriyle tutmak istediğim o ilk insan… elimden kayıp giderken… bilmediğim bir yere doğru, dakika dakika, giderek daha büyük bir hızla kayıp giderken ve hummaya tutulmuş beynimde, o, o biricik insanı nasıl sımsıkı tutabileceğime dair hiçbir bilgi yokken… benim hissettiklerimi yaşadıktan sonra, nasıl oluyor da yaşamaya devam edebiliyor…
·
27 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.