Soğuk, üşüten bir aralık akşamı. Güzel olan hiçbir anımı hatırlamıyorum. Bakın, ben yıldızımdan koptum, ışığım kırıldı. Anlayın, ateşler içinde ruhum. Artık buralarda duramam, ay büyüyor içimde, öfkem, kırılışlarım. Anılar, çağrışımlar. Artık her şey o kadar uzak ki. Beynim zonkluyor, sesler, görüntüler. Hayat soluyor, renkler, kokular. Sonsuz iç kırgınlıkları içinde, hiçbir ışığa inanmıyorum. Artık ne yağan yağmurun ne de gecenin bir anlamı kaldı. İşte, önümde tüm yaşanmazlığıyla, tüm çekilmezliğiyle koskoca bir yaşam. İşte, tüm yaşanmazlığıyla. Demek böyle tükeniyor insan, hiç olmadık bir anda yaralanıyor. Soğuk, üşüten bir aralık akşamı yüzüne çarpılıyor hayat. Demek böyle tükeniyor insan. Soğuk, üşüten bir aralık akşamı, pencereden şehri seyrederken.
17 Aralık Cumartesi
·
60 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.