Ama… zorunlu da olsak, kendimizi ait hissetmediğimiz yerde kendimize ait hislerle ve ifadelerle yer alabiliriz… bunun için gerekli olan şey de cesaretimizdir…
Diye düşündüm, düşünüyorum!
.
Daha da zoru bunun farkında olup o durumu idare etmeye çalışmaktır. Bedenin orada olsa bile ruhunun hayallerinle başka dünyalarda olmasıdır. Ama geçiyor o günler de. Çok şükür.
Çünkü, yükselmenin en alçakçası başkalarının sırtına basarak yükselmek olduğu için, bizler olmak istemediğimiz yerde olamıyoruz. ama hiç olmaması gerekenler nedense sıfır Emeksiz hep hak etmedikleri yerde oluyor...
Oradan çıkamamak kendini ait hissedeceğin yere ulaşamamak gün Güneşi aya bırakıncaya kadar umut edip ay kendini gökten silene kadar da daima kaybolmuş gibi hissetmek galiba yaşadığımız devirde bizim de payımıza düşen bu.