Aile içinde babam varken yani hayattayken manevi anlamda babasız gibi büyüyor olma hadisesine çocukken çok üzülüyordum ama büyüdükçe o gün beni üzen her şeyin aslında bugünlerde sahip olduğum tüm güzelliklere ve zihnimde yarattığım düşünme merkezinin inşasına kaynaklık ettiğini görüyorum. Bardağın dolu ya da boş taraf
ı muhabbetindeki belki boş tarafındaki en dolu kısım buydu, travmalarla dolu bir çocukluğun tek ve faydalı iyi tarafı buydu sanıyorum.
'Acınız öldürmüyorsa mutlaka güçlendirir' sözü bende vücut buldu.