O gün kısacık hayatımın bir virajına daha girdim. İçimde ümit goncaları yeşerdi. Kendim yardıma muhtaç iken bir başkasına yardım etmenin hazzını ilk defa tattım. Anladım ki mutlu olmak için başkasını mutlu etmek lazım. Meğer başkasının gözyaşları üzerine huzur sarayları inşa edilemezmiş. Bence bunları öğretecek okullara ihtiyaç var. Fakat öğretmiyorlar. Anlaşılan o ki, hayat mektebinde otuz gün tahsil, bazen okullardaki otuz yıl eğitime bedel olabiliyor. Biraz abartıyorsam da bağışlayın lütfen!
·
11 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.