Gözlerin; ruhumu dinlendirir, harici hayatla alakalarımı keser, beni uhrevi bir mahluk yapardı. O gözler bana sıratı, kevseri, gayyayı, arafı tasvir etmişti. Melekleri, iblisleri, perileri, ifritleri seyrettirmişti. Hurileri, gılmanları öğretmişti. Kıyamet gününü göstermişti. Gözlerin ki gökten nazil olmuş bir kitap gibi safdilane inandığım olurdu. Zaten beni sevdiğini evvela gözlerinde okumadım mı? Onlar seyrangahım, kainatım idi. Gözlerin benim kitabım, kitab-ı felaketim olmuştu. Nihayet bana gözlerini kapadın, önümdeki bu icazkâr kitap kapandı ve gönlümdeki o esrarlı meşale söndü. O zaman etrafıma bakmak fırsatını buldum. Şimdi binbir kitabın zevkine dalan ve binbir kitabın sayfalarını karıştırıp geçen mesut bir insanım; gözlerini hatırladıkça onlar için senelerce nurunu döktüğüm gözlerime acıyorum…
Sayfa 150Kitabı okudu
·
165 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.