Herkesin çevresinden en az bir kere okunması gerektiğini duyduğu bir kitap olduğunu söylemek sanırım yanlış olmaz. Gerek sosyal medyada çokça tavsiye edilmesi, gerek alıntılarıyla ismini duyduğumuz ve sık sık karşılaştığımız bir kitap. "Acaba bu kadar abartılmayı hak ediyor mu?" düşüncesiyle okumaya başladım. Kitap hayata dair birçok konuyu ele almış. İlk birkaç bölümde fazla abartıldığı düşündüm. İlerleyen bölümlerde ise kitaba olan bakış açımda hatalar olduğunu fark ettim. Çünkü mesleğim gereği psikolojik okumalar yapan biriyim. Bu kitaptan da yeni bir şeyler öğrenmek için çabalıyordum. Fakat yazılan birçok teorik bilgiye zaten hakimdim. Sonra fark ettim ki zaten birçok kesim tarafından anlaşılması ve beğenilmesinin sebebi de zaten dilinin sade ve konuların olabildiğince açık anlatılmasıydı. Bu farkındalıkla sonra sadece kitaptan keyif almaya ve konulara farklı bakış açılarıyla yaklaşmaya çalıştım. Özellikle anne, baba, çocuk üçgeninde ele alınan konular beni bütünüyle etkisi altına aldı. Toplumumuzdaki doğru anne baba olmaya çalışma yolunun yanlışlığını şu cümleler çok iyi açıklıyor: "Bir çocuk ihtiyaçlarını bir görev yaparcasına karşılayan ana-babadan çok, kendisini dürüstçe "yaşama" ve yaşama doğrudan "katılma" yürekliliği gösterebilen bir ana-babayı yeğler. Çünkü yaşayan ve ona nasıl yaşanabileceği konusunda örnek olabilecek bir modele ihtiyacı vardır." Geçmişte de günümüzde de ebeveynlerin en büyük problemlerinden biri olan ve" fedakarlık savaşları" olarak nitelendirmeyi uygun bulduğum, çocuğunun iyiliği ve geleceği için en çok zorluğu çekmeyi, en fazla sorumluluğu alıp kendini paralamayı görev edinmiş ebeveyn tutumları çocukların benliğini baltalayıcı bir etki yaratmaktadır. Kendilerine de ayırmaları gereken tüm vakti ve parayı sadece çocuğu için harcayan anne babalar bilmeden çocukta içten içe suçluluk ve borçluluk duygusunun büyümesine yok açmaktadılar. Oysa çocukların kendileri için sürekli koşuşturan, yıpranan, yorgun, mutsuz ebeveynlere değil, sadece mutlu ebeveynlerle büyümeye ihtiyaçları var. ~ Yaşam üzerine düşündüğüm ve dersler çıkardığım şu cümleleri de paylaşmak isterim: "Yaşamak, kendisi olabilmeyi ve yaşama etkin bir biçimde katılabilmeyi tanımlar. Bu, insanın kendi sorumluluğunu, bir başka deyişle hayatına anlam katma sorumluluğunu içerir. Sorumluluğunu üstlenen kişi özgürdür. Özgür insan daha az korkar, onun için de sevebilir! " Kitap sayesinde bir kez daha anladım ki kendini gerçekleştirebilmek, anlamlı bir hayat yaşayabilmek, yaşarken özgür hissedebilmek... Bunların hepsi birbirine birer zincir gibi bağlı olan kavramlar. Gerçekten anlamlı bir hayat yaşamak isteyen insan öncelikle kendi hayatının sorumluluğunu alabilmeli ve ideal benliğine ulaşmaya çalışmalıdır. Bunu yaparken de hayatın tam içerisinde olmalı ve toplumla bir arada iç içe olmalıdır. Gerçek manada yaşamın içerisinde ve toplumla bir aradan olmadan yaptığımız içsel yolculuklarımızın pek de bir fayda etmeyeceğini düşünüyorum. Kişi kendi hayatının iplerini eline aldığında yaşadığı özgürlük duygusuyla birlikte öncelikle kendini sonra çevresindekileri sevebilecektir. Ve son olarak yine yazarın şu dediklerine gelmiş oluyoruz: "Yaşamak ve sevmek birbirinden ayrı olgular değil, bir bütündür. Kendimizi yaşayabildiğimiz ve beraberliklerimize bir şey katabildiğimiz her yerde sevgi vardır." İyi Okumalar..

İnsan OlmakEngin Geçtan · Metis Yayınları · 201923,2bin okunma

·

30 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Habibe