Ülkesinde çıkan savaşa katılmamak için savaştan kaçıp İsvicreye yerleşen Ferdinand, eşiyle birlikte yeni bir hayat sürmektedir. Ama hep bir gün yakalanma korkusu vardı. Aklına gelen başına da geldi. Bir gün bir mektup alır. Başlarda açmak istemese de kendini tutamayıp açar. Mektupta tekrardan ordudan çağrıldığı yazılıyordu. Hem kendisi hem de eşi savaş karşıtı oldukları için gitmesini istemez. Eşine göre savaşa katılmak "kölelik ve ölüm" idi. Özgürlük dururken, yaşamak hem de sevdikleriyle yaşamak varken, mutlu bir yuva varken, insanları öldürmek, savaşa katılmak tam bir aptallıktı. Başkaları istiyor diye savaşa katılıp kendini öldürtmek, başkalarını öldürmek saçmalıktı. Ferdinand da bir taraftan eşini bırakıp gitmek istemezken diğer taraftan kendini vatan borcu diye mecbur hissedip gitmek ister. Eşi gitmemesi için çaba sarf ettiyse de onu durduramadı. Artık savaştan kaçmamak, insanları öldürmek istemese de vatan borcunu ödemek için gitmek ister. Kendini bir nevi buna mecbur hisseder. Ferdinand, eşinin ısrarlarına rağmen gider. Aslında kendi de gitmek istemez ama içindeki "karşı koyamama" dürtüsüne yeil düşer. Onu oraya götüren ayakları değil, zayıf iradesiydi aslında. Her ne kadar gitmek istemese de trene atlar gider. Sınıra yakın bir yerde iner. Sınırı oluşturan köprü ve köprüde duran (sınırdan çıkışları engellemek amacıyla) askerleri görünce aslında yanlış yolda olduğunu fark etti. Bir tren yaklaştı. Tren, köprü tarafından geliyordu. Vagonların kapıları açılınca düşman askerlerden gelenleri bitik şekilde olduklarını görünce gittiğine pişman olur. İçindeki "karşı koyamama" zincirini yıkıp, sınıra varmak yerine evine döndü. Paula eşini karşısında görünce hem şaşırdı hem de mutlu oldu. Kitabın kendisi ince ama verilen mesajlar harika. Her bir cümlesi "Çok doğru söz" dedirtiyor. Kesinlikle okunmasını tavsiye ederim.

MecburiyetStefan Zweig · Venedik Yayınları · 201962,2bin okunma

·

13 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Ayşe Ekinci