Gönderi
Dokuzuncu Hariciye Koğuşu
Ortaokulda iken okumuştum.. O zamanlar bu kadar sancılı bir okuma gerçekleştirmemiştim. Demek ki her şey gibi bazı eserleri okumanın tadını alabilmek için zaman gerekiyor. Her satırının altını çizebileceğim inanılmaz tasvirlerle dolu bir romandı… Sadece küçük bir tavsiye vermek isterim; ruhsal olarak iyi hissetmediğiniz bir dönemdeyseniz belki geçene kadar bekletebilirsiniz romanı.
P. SAFA’nın, sancılarını, sanrılarını, hüznünü, sevincini, aşkını, kıskançlığını, inceliğini… daha bir çok duyguyu onunla yaşayacağınız bir roman. Psikolojik bir roman olarak kendini tarihe sonsuza dek kazımıştır Dokuzuncu Hariciye Koğuşu… P. SAFA’nın hayatını incelerseniz şayet kendisi de rahatsız olan bir kişidir. Kitap biraz da SAFA’nın kendi acısını aktardığı bir yerdir. Zaman zaman güncesine hastalığını ve hastanede yaşadıklarını anlatan ve kahramanına bir isim vermeyen SAFA bence kahramanı ile özdeşleşmiştir. Romanın sonlarına doğru P. SAFA şöyle bir şey ekler: ‘’Büyük bir hastalık geçirmeyenler, her şeyi anladıklarını iddia ederler.’’ Yazarın bütün bu tahlili insanı yer yer hüzünlendiriyor, yer yer aşkın şehvetine kaptırıyor, yer yer Türkçe’nin önemini vurguluyor… Bizde Peyami ile bunları en derinden hissediyoruz.
Son bir şey ekleyeceğim Doktorların yüzüne bakarak ‘’DAYANIRIM’’ diye haykırır SAFA…
·
13 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.