Yürümüşlerdi, insanlar. Şarkı söylemişlerdi ve öldürmüşlerdi. Kan rengiydi gençlikleri ve yüreklerinde tek aşk vardı, her türlü şiddet meleğiyle birlikte göğüs göğüse savaş aşkı. Ve aşkları öyle kibirli, şen şakrakça yabanıl ve acımasızca bir büyülenmeydi ki insan olduklarını unutmuşlardı. Kendilerini insanlardan öte görüyorlardı, oysa yürekleri gururla ve nobranlıkla bağlanmış, alınları kara ibarelerle donatılmış, bedenleri silahla zırhlanmış birer savaşçıdan başka bir şey değillerdi.
Sayfa 264 - Sel YayıncılıkKitabı okudu
·
29 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.