Abdullah babası Şerif Hüseyin ile ilgili şu hatırayı anlatır:
"...Bir gün saray bandosu bahçede konser veriyordu... Bir ara bando hepimizin bildiği İzmir Marşı'nı çalmaya başladı...Pencereyi kapattım. Babam bana dönerek şu sözleri söyledi. 'Evlat, neden o pencereyi kapatıyorsun? İzmir Marşı'nın eski günleri bana hatırlatmaması için değil mi? Ben velinimetine ihanet etmiş bir kulum, günahım büyüktür. Kral olacağımı sandım, Allahu Teala beni sürgünlüğe düşürdü, hasta oldum, buraya sığındım. Pencereyi aç, şu marşı dinleyeyim, duyduğum vicdan azabının şiddeti, o eski o eski hatıraların canlanmasıyla büsbütün artsın. Bu dünyada çektiğim ıztıraptan artan vicdan azabıyla büsbütün ağırlaşsın, ta ki Cenab-ı Hakk bu günahkar kulunu dünyada affederek, ahirette daha büyük cezadan korusun...'"
İşte Osmanlı'nın haini bile bu kadar dürüsttü.
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.