İnsanın kendini bulmaya çalışma ve arınma yolculuğuHükmü insan veriyor, insan insanı yargılıyor, mahkum ediyor; aklın akla üstünlüğüne, gerçek ve doğru iddiasına kesin ve çürütülemez delil ne?
Roman ve öykülerinden tanıdığımız Tarık Buğra, bu eserinde Yunus Emre'nin hayatını iki perdelik bir tiyatro oyununa uyarlamaya çalışmıştır. Bu eserde Yunus Emre'nin kendini bilmeye çalışma yolculuğuna çıkıp, bu yolda karşılaştığı olaylara, hayalle gerçek arasında gidip gelen konuşmalara tanık oluyoruz.
Kitapta insanların açgözlülüğü, bencilliği ile ilgili birçok atıf bulunmakta olup; bunların ölümlerin, savaşların, kötü hadiselerin yaşanmasına neden olduğu gösteriliyor.
–Kanlara, gözyaşlarına mal olan, ocaklar söndüren o zaferler ve yenilgiler ne oldu?
Arkalarında ne bıraktı? Biri daima lânetlerle, öteki mezarlara ulaşamayacak kof övgülerle dolu iki satırdan başka?
İnsanın kendisinin bulmasının temel amaç olması gerektiği, bu yolda ilerledikten sonra ışığa ulaşmasının bir önemi olduğu belirtilmektedir.
–Ben, benim için aydınlığa kavuşmadıkça, ben beni bilmedikçe ışık neye yarardı?
Her şeyin geçici olduğu bir dünyada, ne kadar yaşarsak yaşayalım heveslerimiz, hırslarımız bitmek bilmez çabalarımız bir gün bizimle beraber gidiyor. Bu geçici şeyler uğruna insanlar savaşlar çıkarıyor, birbirini öldürüyor, ne kadar aciz bir varlık olduğunu, bir gün bu dünyadan ayrılacağını unutmuş gibi yaşıyor. Bir gün öldüğümüzde mezarımızda bizden sadece bir avuç toprak ve kemiklerimiz kalacak, öyleyse neden yaşarken bu dünyayı karanlığa boğup, cehenneme çeviriyoruz?
–Bin yıl sürse de, sonunda daha diyen çaresiz çırpınışlarla, bitmeyen ümitler, hevesler, hırslar için bir parça daha zaman dilene dilene mekanı bir avuç toprak olacak, toprağın altında bir kemik yığını olarak kalacak ömre bunca ateş, bunca zifir, bunca kıyl ü kal neden?
Eserde genel olarak insanın arınması, kendisini kendisinde bulması yolculuğu gözler önüne serilip, insanın en büyük düşmanın kendisi olduğu, nefsimizden arındıktan sonra kurtuluşa ereceğimiz ve arınacağımız rüyalar, hayaller ve monologlarla tiyatro sahnesine taşınmıştır.
–Düşmanın, tek düşmanın içimizde olduğunu bilemeyişimizdendir cehennemlik yanılgı.
–Ölüm vardı her yerde. Savaş, hayatın tek anlamı gibiydi.
