Hayatım trajik bir biçimde alaşağı oluyor. Gelgelelim şu an sonsuz bir yavaşlıkla, saat saat, dakika dakika, damlarcasına akıyor. Her zaman şekerin erimesini, anıların silinmesini, yaranın kabuk bağlamasını, güneşin batmasını, sıkıntının dağılmasını beklemek gerekir. Bu iki ritim arasında ne tuhaf bir kopukluk var. Günlerim benden dörtnala uzaklaşıyor ve ben günbegün mum gibi eriyorum.
Sayfa 62 - EverestKitabı okudu
·
96 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.