Sonra o yolu birbirlerinin gözleriyle görmeye başladılar, yamacın başında yan yana durduklarında, yüksek ağaçları, çamurlu çukurları ve uzak karlı dağları değil, günün birinde gidecekleri bütün o yerleri görürlerdi. Geceleri yan yana olan evlerinden sıvışıp o yolda buluşurlardı. Pilchuck Nehri'nin kenarında oturup aşırdıkları sigaraları içer, bağıra bağıra, Billy, Don't Be a Hero şarkısını söyler ve birbirlerine her şeyi anlatırlardı; yaşamlarını birbirine dikerek, yazın sonunda bir kızın nerede bitirip diğerinin nerede başladığını kimse kestiremeyene kadar. Artık onları tanıyan herkes için TullyileKate olmuşlardı ve otuz yıldan daha uzun süre bu arkadaşlık, yaşamlarının hasar geçirmeyen bölgesi olmuştu: Güçlü, dayanıklı, güvenilir. Söylenen şarkı yıllar geçtikçe değişmiş, ama Ateşböceği Yolunda verilen sözler aynı kalmıştı.
Sayfa 7Kitabı okuyor
·
17 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.