"Ucunda Ölüm Var" uzun süredir merak ettiğim bir kitaptı. Konusu oldukça ilgimi çekmişti. Zaten kitap da ilginç bir şekilde başladı, anlatımı da benim sevdiğim tarzdaydı. Çoktandır böyle postmodern bir anlatım okumuyordum, ne de iyi geldi dedim. Fakat kitabın bir kısmı ne yazık ki kitaba dair fikirlerimin değişmesinde hayli etken oldu. Kitabın Arkanya kısmında anlatılan hikaye ve yazarın ideolojisi beni son derece rahatsız etti. Dağa çıkan bir çocuğun bu hareketinin bir kahramanlık gibi anlatılması hiç hoş olmadı. Bu olumsuz kısmı bir yana bırakırsam kitapta ağıtçı bir kadının kendisini terk etmiş sevgilisine yaktığı bir ağıdı okuyoruz. Sevdaya dair bir ağıt bu; elli yıllık bir ağıt. Zira elli yıl önce gitmiş bir sevgili var ortada. Elli yıllık bir yaranın acısı, elli yıllık bir yalnızlığın sitemi, elli yıllık soruların muammaları var Ağıtçı Kadın'da. Bu acılarını unutmak için de ağıtlarını başkalarının kayıpları için yakıyor. Bir gün hem Azrail mesaj gönderiyor kendisine hem de meçhuldeki sevgilisi; gel diyor, bul beni. Ağıtçı Kadın da çıkıp diyar diyar Heves Ali'sini arıyor. Biz de onunla beraber bir yolculuğa çıkıyoruz; Konya, Bursa, Erzurum, İstanbul, Diyarbakır ve derken Malatya. İlk dört şehri görmüş/gezmiş olmam okurken hoşuma gitti. Kitap beğendim diyebileceğim bir kitap olabilecekken yansıtılan politik düşünceler sebebiyle bunu demiyor, okuyacak olanlara iyi okumalar diliyorum.

Ucunda Ölüm VarKemal Varol · İletişim Yayınları · 20161,877 okunma

·

65 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Merve