Bir hocamızın okumamızı istemesiyle okuduğum ve bana çok şey katan Petey, başlarda insanı pek içine çekmese de kesinlikle şans verildiği gibi devamlılığının da sağlanması gerektiğine inandığım bir kitap. Petey yaşanmış bir hikâyeden ilham alınarak yazılmış bir eser. Genelde yaşanmış hikâyeleri okumayı da sevmişizdir, öyle değil mi? Etkileyiciliğin baş tacıdır yaşanmışlık. Gelelim kitabın ne anlattığına. Petey, henüz 2 aylıkken doktorların koydukları beyin felci tanısı üzerine ailesi tarafından akıl hastanesine bırakılmış bir çocuk. Yıllarını orada geçirir, bir sürü insan girer hayatına. Petey'i anlamayı başarmalarıyla Petey'e istediğini veren insanlardı aslında onlar. Çünkü Petey'in de ihtiyacı olan şeydi aslında anlaşılmak. Düşünsenize kendinizin etrafınızda olup biten her şeyi anlayabiliyorken size konulmuş olan bu beyin felci tanısının hayatını nasıl kısıtlayacağını? Çıkardığı birtakım sesler çıkararak insanların söylediklerine cevaplar verebilmesiyle onları anladığı belli eder Petey. Hâl böyleyken hayatına giren insanların her biri bunu anlamıştır aslında. Önce Esteban, sonra Cassie sonra Joe sonra Owen... Ha bi' de Calvin var tabii. Calvin az önce saydığım isimler gibi hasta bakıcı değil, hastanede kalan çocuklardan biri. Petey'le tanıştıktan sonra ona bir ses olur Calvin'in varlığı. Bu iki çocuk birlikte büyürler. Hastaneye ilk geldiğinde farelerle arkadaşlık kuran Petey'n artık onunla konuşabilen, onu anlayabilen bir dostu vardır. Fakat Petey'in hayatına giren bu insanlar zamanı geldiğinde bir bir giderler ve Petey insanları sevmekten korkar olur artık. Ama hayat tesadüfleriyle kendinize verdiğiniz sözleri tutmanızı engeller. Petey, 70 yaşına geldiğinde bir huzurevine götürülür ve orada yaşamaya başlar. Ve kendine verdiği o sözü bir gün huzurevinin bahçesinde otururken kendisine yapılan zorbalıktan onu kurtaran henüz bir ortaokul öğrencisi olan Trevor sayesinde bozar. Bu ikilinin dostluğu sizi kendine hayran bırakacak. İçinizi ısıtacak bir roman okuyacağınızın sözünü rahatlıkla verebilirim sizlere. Ve daha da önemlisi kitabın başından beri Petey'in yaşadığı tüm zorluklara rağmen hayata bu kadar sıkı sıkı sarılması sizleri fazlasıyla etkileyecek. Günlük hayatımızda kafamıza taktığımız onca gereksiz şeyi Petey Corbin'in yaşadıklarıyla kıyasladığımızda anlıyoruz aslında hayatı fazla ciddiye aldığımızı ve hayatı bazen sevmeye değer görmediğimizi. Her şeye rağmen hayatı sevmeyi, yaşamın pahabiçilmez değerini, küçük şeylerle mutlu olabilmeyi bana tekrar hatırlattığı için Petey Corbin'e teşekkür ederim. Bazen bazı kitap karakterlerinden ayrılmak zor gelir insana kitap bittiğinde. Bana da bu epey zor gelmişti. Onu özleyeceğim. Petey "Bay bay" ifadesini "Ba ba..." şeklinde telaffuz ettiği için ona onun deyimiyle veda ediyorum. Ba ba Petey Corbin, iyi ki tanıştık.

PeteyBen Mikaelsen · Beyaz Balina Yayınları · 20144,566 okunma

·

33 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Fatma Nur Dede