"Son ekmeğimizi yedik, ve ben yenisini yapmadım. Yarın ne yapacağız, bilmiyorum. Belki bana vaftiz annem Malanja biraz verir."
"Yaşıyor olursak, doyacak da oluruz."
Karısı bir müddet sessizce yattı, sonra yine başladı:
"Bu insan fena birine benzemiyor; ama bize birşey anlatmak istememesi tuhaf biraz."
"Muhtemelen anlatmaya izni yok."
"Semion!"
"He?"
"Biz başkalarına veriyoruz, fakat bize kimse neden vermiyor?" Buna bir karşılık veremedi Semion. Yalnızca "Lak lakı bırak" dedi, döndü ve uyumaya başladı.