İnsana dünyada yalnız olmadığını bazen bir insan gösterir, bazen bir ağaç, bazense bir kitap. Dağıldım, dedim. Çaresiz hissettim. Dağılmışlığımı görmekti bu oysa. İmgeler zihnime hızla akmaya başladı ve daha önce hiç bakmadığım kadar uzaktan bir bakışla kendime baktım. İnsanın adı gibi, hatta adından daha iyi bildiği huzursuzluktan kopamaması bana oldukça hüzünlü geliyor.
Daha önce İyi Hissetmek'i okumuş ve çok sevmiştim. Bana düşüncelerimin duygularım üzerindeki etkisini göstermişti. Ama ne kadar uğraşsam da bazı konularda kalıcı bir değişim yapmakta zorlandığımı fark ettim. Adeta kurulmuş bir müzik kutusu gibi kısa bir süre çalıyor, sonra sessizliğime geri dönüyordum. Beni işlevsiz kılan düşüncelerden bir türlü kurtulamıyordum. Bu kitap temeldeki bazı sorunları görmemi ve davran(amay)ışlarımı anlamlandırmamı sağladı. Birden fazla terapi ekolünün kullanıldığı çözüm önerilerinin bana çok faydası dokundu.