Tess Gerritsen'in Rizzoli & Isles serisinin ikinci kitabı. Cerrah okuduktan sonra ufak bir polisiye düşkünlüğü başladı. Zaten hep severdim, ergenliğim Agatha Christie kitapları ve Sherlock Holmes serisiyle geçti. 2022'de başlayan kitap okuma alışkanlığımı tekrar edinme maceramda bu sevgimi unutmuştum. Bana hayata dair bir şeyler katacak kurguları, ya da kurgu olmayan şeyleri okumayı tercih ettim fakat artık zihnim biraz yoruldu. Polisiye bu yorgunluk arasında güzel bir dinlenme şekli oluyormuş. Tarzına uygun olarak fazla düşünmeden sadece olayları takip edeceğiniz bir kitaptı yine. İlk kitaptaki kötü adamımız işlerine devam ediyor burada. Farklı karakterler de giriyor işin içine. Dr. Isles önceki kitapta yoktu. Bu kitapta da yine geri plandaki bir karakter. Rizzoli'nin erkek egemen polis teşkilatındaki mücadelesi bir kadın okuyucu olarak çok yoruyor. Sinirlendiriyor. Her ne kadar benim mesleğim zaten kadınlara atfedilen bir meslek olsa da hayatın her alanında bu "kadın güçsüzlüğü" yargısıyla karşılaştığımız için çok iyi anlıyorum Rizzoli'yi. İlk kitapta daha yoğundu bu, burada biraz daha hafiflemiş gibi geldi. Kitabın en saçma bulduğum yanı Rizzoli'nin aşk hayatı oldu. Öyle korku dolu bir durumdayken tanımadığın birine nasıl güvenebilirsin? Evine alabilirsin? Diziden dolayı olayın sonunu bilmeme rağmen çok gerildim. O kadar tehlike altında hisseden hiçbir insan kendini böyle bırakmaz. Sırf aşk olsun diye yazılmış. Bu arada diziyi de tekrar izliyorum. 3. Sezona başladım dün. Kitapla paralel noktalar olsa da epey farklı. Kitap çok daha gerçekçi. Cinayet masasında bir kadın polis olsa muhtemelen kitaptaki gibi olur, dizideki gibi değil. Ama dizi hayatın acı gerçeklerinden kaçırdığı için daha keyifli... Böyle eş zamanlı okuyup izleyince fark ettim ki ikisini farklı şeylermiş gibi ele almak daha mantıklıymış.

ÇırakTess Gerritsen · Doğan Kitap · 20189,5bin okunma

·

41 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Momoşko