Bu kitabı okumayı uzun zaman erteledim çünkü bu Patrick Süskind'in okumadığım son kitabıydı. Sonunda o gün geldi ve ben kitabı bir solukta okudum. Böylece Süskind neden daha fazla yazmıyor diye ağlama zamanım geldi.
Neyse.
Kitap; bana, 8 yaşında ve aşık olan Cedric'i anımsatan, en az onun kadar tatlı bir çocuğun ağzından anlatılıyor. Çocuk öylesine sevimli ve akıllı bir çocuk ki -eh biraz da aşık- gözümün önünde resmen Cedric canlanıverdi. Bu küçük çocuğun arkadaşı olup onu dinlemeye dalmışken öykü birden o tozpembe çocukluktan hayatın gerçek renklerine bulaşıp kararıyor.
Sakin sakin başından geçenlere sinirlenmesini okurken çocuk birden 'ötekilerden ayrılmaya' karar veriyor. Bunu da küsüp köşesine çekilerek değil gerçek bir histeri krizine girerek fakat Galilei'nin serbest düşüş yasalarına uymayı düşünecek kadar da dikkatle yapmaya karar veriyor.
Kendi cenazesini tasarlayan bir çocuğu nasıl kurtarırdınız hiç düşündünüz mü? İşte sonunda hikayeye Herr Sommer dahil oluyor. Peki bu yaşlı adam ne yapıyor diye soracak olursanız; kendisi 'ölüme meydan okumak' dışında bir şey yapmıyor. Sadece orada durarak, öylece durarak bir çocuğu kurtarıyor ve sonra tarih tekerrür ettiğinde de o çocuk onun için aynısını yapıyor. Sadece duruyor ve Herr Sommer'in istediğini yapıyor. Onu rahat bırakıyor.
Burada ben bir çocuk hemşiresi olarak şunu tekrar fark etmiş oldum. Çocuklar topluma uyum sağlayamayıp ayrılmayı seçtiğinde, bu onlar için sadece oyundan çıkmak demek oluyor. Ve bilirsiniz, çocuklar çabuk sıkılır. Bu yüzden belki de onlara söylediğimiz her sözün bir değil bin süzgeçten geçmesi gerekiyor. Tıpkı öyküdeki abinin kardeşine biraz bilim öğretme amacıyla nötr iletkenden ve kuşlardan bahsederken aslında ona elektrik akımıyla nasıl ölüneceğini anlatması gibi.
Bu kısacık öykünün altında öyle büyük bir düşünce var ki üzerine sayfalarca inceleme yazılabilir. Bu kitap bundan sonra herkese önereceğim ve kütüphanemden asla ayrılmayacak bir eser oldu. Hala okumadıysanız hiç zaman kaybetmeyin ve başlayın derim.
