Sağım ama iyi değilim:(
6 Şubat 2023, gece 4.17, şiddetli bir sarsıntıyla yataktan fırladım. İlk aklıma gelen çocuklardı. Odalarına gidip yataklarından onları nasıl alıp yere attım, üstlerine kapandım bilmiyorum. Bekledim, bekledim, bitsin diye bekledim. Ama boşuna beklemişim. Eşyalar hiç durmadan devrilmeye başlayınca bitti, dedim, buraya kadarmış her şey. 12 kat üstümüze çökecek ve bize ulaşılamayacak. Annemler, dedim sonra. Onların binaları eski, anne anne diye ağlayarak, onları bir daha göremeyeceğimi bilerek depremin bitmesini bekledim. Bittiği an çocuklardan başka hiçbir şey almadan çıktık dışarı. Telefon yok, üstümüzde pijama dışında bir şey yok, ev anahtarı, para kartlar, hiçbir şey yok. Yağmur yağıyor üzerimize. Telefon olmadığı için annemleri arayamıyorum, ben orada yağmur üstüme yağarken kardeşim için annem için ağlarken çocuklarım teselli etti. Üzülme anne, dedi 4 yaşında olmayan kızım. Ev bir daha sallanmayacak, tamir edecekler, iyi olacak, dedi yanağımı sürekli okşarken. Arabaya binebildik neyse ki. Ama deprem hiç durmadı, sürekli, sürekli… Her biri güya artçı ama değil. Hala babamları bilmiyorum. Ardından babamla konuşabildim. Birbirimizi duyamıyoruz çünkü telefon çekmiyor. Babama asla bağırmadım şimdiye kadar. Biz iyiyiz, dedi ama emin olamıyorum annemin sesini duymadan. Kaç kez “annemi ver baba, onun sesini duyacağım” diye ağlayarak sinirle bağırdım bilmiyorum. Onun sesini duyduğumda , kardeşimin, minicik yeğenlerimin iyi olduğunu duyduğumda az da olsa sakinleşebildim. Yanlarına gidemedim çünkü benzin yok, para yok, lanet olası hiçbir şey yok. Sonrasında bir şekilde para bulabildik. Bu sefer de 5 saat benzin alabilmek için sıra bekledik. 5 saat!! Onu beklerken ikinci büyük deprem. Ama artık duyarsızlaşmaya başladım sanırım, hissizleşmek böyle bir şeymiş. Hiçbir şey hissetmedim bu sefer. Benzini aldıktan sonra annemlere giderken yol boyunca gördüğümüz her yer yıkılmıştı. Her yer! Gerçek değil gibiydi, bu kadarı gerçek olamaz! Yıkılan değil ayakta kalan binaları saymak daha kolay artık. 2012 filmini izleyen var mı? Arabada giderken tam anlamıyla o filmin içinde gibiydim. Kıyamet kopuyordu ve biz kaçmaya çalışıyorduk sanki. Son zamanlarda hep felaketlerle baş etmeye çalışan insanları anlatan kitapları okumaya başlamıştım. Onların yaşadığı o dramın her bir zerresini bu sefer okumadım, ben yaşadım. Akşama kadar arabadaydık. Sonra neyse ki sığınacak bir yer bulabildik. Gece uyku mümkün mü? Kabuslarla geçen bir gece. Her an yine sallanıyorum sanki. Bazıları gerçek bazıları değil. Sağ kalan herkesin birkaç tanıdığı ölü, çoğu hala göçük altında, pek çoğunun artık evi yok. Biz sağız ama sürekli birilerinden haber almaya çalışıyoruz. Sürekli birilerinin ölüm ya da yıkım haberini duyuyoruz. Artık hissizleşmeye başladık sanırım. Üst üste 20 kişi iki odada kaldık o gece. Sabah uyanıp markete gitmek için çıktığımızda yumurta ve helva da alın, dedi annem. Arabayla iki saat dolaştık. Marketler kapalı. Açık bir bakkal var, orada neredeyse bir şey kalmamış. Ekmek mi? Ekmek zaten yok. Marketlerin talan edildiğini duymaya başladık sonra. Ne yardım var ne başka bir şey. Her yer enkaz fakat enkazların başında hiç ekip yok, herkes kendi imkanıyla eşini çocuğunu çıkarmaya çalışıyor. Bunu söylemişken… Nagehan… Ah, canım arkadaşım, dostum, kardeşim… Ne zaman olumsuz düşünsem kızardın. Olumlu olmayı öğrenmeye çalışıyordum senden. Beraber daha pek çok yere tatile gidecektik. Planlamamızı bile yapmıştık, o kadar çok planımız varsınlar seninle gerçekleştireceğimiz. Buradaysam senin sayende arkadaşım. Ben senin sayende buradayım ama sen artık yoksun. İnanamıyorum, hala inanamıyorum. Daha acısı ne biliyor musunuz? Minik çocuklarıyla göçük altında kaldığında üçü de sağdı. Ama ekip çok geç geldiği ve geldiğinde de ses gelmesine rağmen üç kez bırakıp gittiği için soğuktan dondular. Üç gün iyi haberini bekledim, üç gün umudumu kaybetmek istemedim. Her ekip gelişinde mutlu oldum, gidişinde kahroldum, üç gün sonra ulaşabildiler cansız bedenlerine. Düşünsenize enkaz altından sesler geliyor ama kurtarabilen yok. Sevdiğiniz orada canını yavaş yavaş yitiriyor ama siz sadece izliyorsunuz. Arkadaşlarım, akrabalarım… Neye üzüleceğimi bilmiyorum. Yaşayacak bir evim yok, can arkadaşım yok, tüm herkes eksik, şehrin kendisi yok. Normal hayata nasıl dönebileceğimizi bilmiyorum, dönebilecek miyiz bilmiyorum. Talan haberleri gelirken insanlıktan çıkmadan normalleşmek istiyorum. Sadece canımızı kurtarabildiğimize sevinebiliyoruz ama nasıl yaşamaya devam edeceğimizi bilmiyorum… Gerçekten normal hayata dönebilecek miyiz? Tekrar normalleşebilecek miyiz? Bilmiyorum. Canınızı sıktım özür dilerim. Bu süreçte destek olan herkese çok teşekkürler🙏
İyi dilekleriniz, güzel sözleriniz, desteğiniz bir nebze iyi hissettirdi. Hepinize ayrı ayrı teşekkür ederim 🙏İskenderun’da olduğumu yazmamışım. Sadece bir an önce normalleşmeye başlamak istiyorum. Bu şekilde yaşamaya devam etmek çok zor.
Çok geçmiş olsun, dualarımız ve kalplerimiz sizinle 😢 Allah bir daha yaşatmasın.
çok çok geçmiş olsun 🙏🙏
İnşallah atlatabiliriz inşallah normale dönebiliriz canım dostum, bizim için çok zor olacak bu kesin. Artık hiçbir zaman 6 Şubat 4.17den önceki kişiler olamayacağımız da kesin. Ama en azından hayatta kalabilecek ayakta durabilecek gücü kendimizde buluruz inşallah 🤲
Rabbim tekrarını yaşatmasın çok geçmiş olsun sabır diliyorum inşallah daha iyi oluruz ülkecek 🙏🏻😔
Okurken yüreğim sıkıştı. Tüm bunlar sadece bir kitabın sayfalarında okuduğum gerçek değil kurgu olan şeyler olsaydı. Rabbim size sabır versin. Ölenlere rahmet diliyorum. Orda değildik ama biz de hiç ama hiç iyi değiliz. :(
Ben bir an kıyamet kopuyor zannettim. Bir çok şey aklıma ama ilk güne ait olanlar, 7 yaşındaki kızımla yatarken, dolabın devrilmesi, arkamdaki duvarın kırılma sesi, insanların bağırmaları, yağmur ve yolda giderken karşılaştığım manzara. Gerçekten sanki başka bir aleme uyanmış gibiydim. Normalde öfleye pöfleye ineceğim sekiz katı eşimle ve iki çocukla nasıl indim hatırlamıyorum. Rabbim bir daha yaşatmasın.
Okurken boğazım düğünlendi, neler söyleyeceğimle ilgili çok zorlandığım anlardan oldu yaşadıklarınız. İleri bir zaman için psikolojik destek (psikoterapi) gerekirse benimle lütfen iletişime geçmenizi rica ediyorum. Çok geçmiş olsun 😔
Buna gerçekten çok ihtiyacımız olacak. Bu şekilde yaşamaya devam etmek çok zor…
Çok çok geçmiş olsun
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.