Kendime biraz olsun iyi gelmesi için kitap okuyorum. Ki gerçekten geliyor ama bunun suçluluğunu duyuyorum.. Bir yandan da odamda yerde kalan kitaplarım geliyor aklıma. Eve çıktığımızda onları kitaplığa yerleştirmek istememiştim bir süre. Ertelemiştim, çünkü onları kaldırıp eski yerine koymak, bir nevi gece yaşadığım şeyle yüzleşmek ve idrak etmek demekti. Hazır değildim o an. Ki hazır olsam bile boşa gidecekti, çünkü ikincide tekrar dökülürlerdi kesin. Şimdi onlardan yaklaşık 500 km uzakta, Ankara'da, anneannemlerin evindeyim. Ve bunun için bile çok şanslıyım. Basit gözüken, küçük gözüken ama ne kadar mühim olduğunu fark ettiğimiz her şey için çok şanslıyım. Dönebileceğimiz bir evimiz olduğu için de çok şanslıyım. Sadece şu an hazır değiliz buna.
Bu olayın tekrarının olma olasılığı da çok korkutucu. Umarım olasılık olarak kalmaya devam eder.
··
124 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.