Bugün her şeyi ardında bırakmış olarak yeni hayatıma başlıyorum. Artık bambaşka biriyim ben. Simdiye değin ne yapmışsam onları tekrarlamak konusunda çekingen davranıyor, tereddüt gösteriyorum. Hiç olmadığım kadar kararlıyım. Çoğu şey artık daha kolay olacak benim için. Ne istiyorsam o... Ne kadar
istiyorsam o kadar. İstediğim gibi ve benim yön verdigim şekilde gerçekleşecek her şey. Kendimi unutturmak ve daha önemlisi kendimi unutmak... Yaşadıklarımı bir kez daha yaşamak istemiyorum. Her şeye yeniden başlamak… Zor, evet! Ancak denemek... Neden olmasın? Keşke ismimi degistirmem mümkün olsa. İzimi kaybettirmek... Biliyorum bulacaklar beni, sonna
kadar kaçamayacaktım. Ancak beni bulduklarinda onların aradıkları adam olmaktan çıkmış olamaz mıydımm? Buldukları ben,
peişne düştükleri ben olmamalıydı. Kararlıydım. Yüzümü, sesimi değiştirebilsem. Hiçbir iz, eser kalmasa benden. Baska bir kimlikle yepyeni biri olarak devam edebilsem kendime. Bir şey olsa… Geçmişi unutsam. Hayır! Mucize beklemek eski yaşantıma ait bir alışkanlık; ummak, umut etmek. Kararlıydım, yeni hayatımı uzak diyarlarda ben kendim kuracaktım. Geçmişin hatırası ve geleceğin hayali olmamalı yeni hayatımda. Avuntu! Kendini Turgut tıngır sallayan, ruhunu uyutan bir asam olmalıyım. Ne mazide özlediğim bir şey olmalı ne de gelecekten bir beklentim… Öyleyse dedim, insanlarla yüzleri ve isimleri yokmuş gibi ilişki kurmayı dene. Yüzlerine bakmadan konuş onlarla ve kim olduklarını öğrenmeye çalışma. Yeni hayat yeni düstur demekti. Yeni ve biricik prensibim bu olmuştu. Ne bak yüzlerine ne de bir şey sor onlara. Hiçbiriyle tanışma. Etrafına meraklı gözlerle bakma. Anlamaya, tanımaya Çalışma. Mümkünse, kimseyle karşılaşma! Başarabilir miydim bunu? Deneyecektim. Kararlıydım. İnsanlarla ilişki kurulması zaruri durumlar dışında onlara yaklaşmayacak, kendime dair hiçbir şeyi açık etmeyerek, her türlü yakınlaşma önerisini geri çevirecektim. Siyasi görüş, felsefi fikir… Zaten inandığım bir değer kalmış mıydı? Bir nevi fikirler mezarlığı olan zihnim. Şu iyi, şu kötü; yanlış ya da doğru demek de yok! ‘Ne güzel’ ifadesi bile. Söylesem de… içimden. İçinden yaşayacaktım. İşimin, alışverişin gerektirdikleri dışında herhangi bir muhabbet! Kendinle bile böylesi söyleşileri istemiyorum. İşte, yeni perhizim. Merakın, tanışmanın, zaruretler duşunda konuşmanın yasak olduğu yeni hayatım..
Bakalım, kalbimin tertemiz ve boş olan bu yeni sayfasına neler yazacağım..
··
82 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.