Bir kör pencere ,bir tutam gökyüzü ve bolca yaşanmışlık sızısı...
İnsanı insan yapan neydi?
Sadece kendine değil başkalarının da yerine hüzünlenmek miydi?
Öyleyse çok hüzünlüyüm şu sıralar... insanlığın getirdiği ince bir sızı kapladı yüreğimi, bir çaresiz iç çekiş..
Ne gökyüzü derman,nede dökülen yaprakları eze eze yürümek.Yarınlarda umut yok gibi, çiçekli yollar yıkıldı artık...