Şeytan zihnimden geçen düşünceyi okudu, bu da onu gıdıklayarak güldürdü. Sonra otlaktaki bir boğaya seslenip yanına çağırdı, onunla konuştu ve şöyle dedi: “İşte bak – bu, çocukları açlıktan, korkudan, yalnızlıktan çıldırtıp, sonra da hiç olmamış şeyler icat edip itiraf ettirmek için yakmaz onları. Masum yaşlı kadınların da kalplerini kırıp kendi ırkının içinde onları kendilerine güvenmekten korkacak duruma düşürmez, sonra da ölüm acıları çektirerek aşağılamaz onları. Çünkü bu boğaya Ahlak Duygusu bulaşmamıştır, melekler gibidir o, kötülük diye bir şey bilmez ve kötülük yapmaz.” Çok sevimli olsa da Şeytan canı istediği zaman acımasızca saldırgan olabiliyordu, insan ırkı dikkat alanına sokulduğu zaman da canı hep böyle davranmak istiyordu. İnsan ırkına her zaman burun kıvırıyordu, insanlar için söyleyecek hiçbir iyi bir sözü yoktu.
Sayfa 50 - İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okudu
·
30 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.