Kitabın ilk sayfalarından da anlaşılacağı üzere yazar Victor Hugo idama karşı biridir. Hatta bu kitap açıkça ölüm cezasının kaldırılmasına yönelik bir savunma niteliğindedir. Yazarın ölüm cezasına karşı olmasının ve bu kitabı yazma kararı almasının da nedeni var tabikii.
Victor Hugo, bir gün Gréve Meydanı'ndan geçerken giyotin aletinin altında, idama mahkum edilmiş olan insanların, bedenlerinin oluşturduğu kan göletini görür. Bu görüntü onun vicdanına ve zihnine öyle dokunur ki darağacını devirmeyi kendine kutsal bir görev bilir. Tabii yıllar sonra ister suç, ister girişim olsun ayırt etmeyip insanları ölüme gönderen bu yasa değişir. Nedeni de üst sınıftan 4 bakanın giyotine maruz kalmasının istenmemesi.
Dahası Victor Hugo'nun kuvvetle inandığı bir şey de özgürlüğün ve sağlığın birbirine benzetilmesi. Tabi bunun gerçekleşmesi için suç, bir hastalık olarak görülecek ve bu hastalığın iyileşmesi için doktorlar hakimlerin, hastaneler de hapishanelerin yerini alacak.
Sanırım burada pek yazara katılmadığımı belirtmek istiyorum. Her toplumda ve her dönemde yozlaşmış ve sapkınlıkları olan insanlar var. Bu insanların kolay kolay düzeleceğini ve yaptıklarından ders alıp yüreklerinin iyileşeceğini pek sanmıyorum.
Kitabın konusuna gelecek olursam, kitap adından da anlaşılacağa üzere idam edilmek üzere olan bir insanın hayatının son 6 haftasını bize anlatır. Bunu gerek kalplerimize dokunarak gerek gülümsetecek nüktelerle yapar.
Ve bitiminde kitap bizlere şu soruyu sorar:
Suçlu, cinayeti işleyen katil mi yoksa idamı ve insanların ölümünü şölen izliyormuşcasına izleyip, eğlenen toplum mu?
Bir İdam Mahkûmunun Son Günü
Victor Hugo
·
52 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.