İkbal, Ahmet’ten ayrıldığında ve kendisiyle her baş başa kaldığında teselliyi şiirlerde aramıştı. Okuduğu bir şiirin özellikle bir bölümü kendisini çok etkilemişti ve şiirin o bölümü dudaklarından şimdi dökülmeye başlıyordu.
“Dalıp git anılara hiç korkmadan!
Yeri gelirse ağlayıver, çekinme!
Vur kendini gece yarısı vakitlerinde!
Gerekirse kendi cenazeni kaldır;
Kimseler duymadan, görmeden…”
Sayfa 181 - Kerasus Yayınları
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.