Hayattan, umuttan ve kötücül düşüncelerden ne varsa payımıza aldık son zamanlarda. Şahit olduğumuz bunca acıya rağmen hâlâ da gülebiliyoruz. Ne tuhaf değil mi yeniden gülebilmek? Günlerce enkaz başında sevdiklerinin kurtulması için çırpınan insanları hemen unutarak… Her şeye sahip bir şekilde uyurken hiçbir şeyi kalmadan uyanmak… Seslerinin tükendiğini hissediyorum. Ağlamaktan gözyaşlarının tükendiğini hissediyorum. Gözlerini kapatınca sevdiklerinin son hâlini görüyorum. Yardım çığlıklarını işitiyorum. Koşuşturmalarını, can havliyle korkarak birbirlerine sarıldıklarını düşünüyorum. Öldükleri zaman evlatlarının yanında olduklarını ve ölmüş evlatlarıyla günlerce enkazda kaldıklarını hayal ediyorum. Bir filmde izlemiş olsaydım ya da bi kitapta okumuş olsaydım bu kadar acıyı, devam ettiremezdim. Yaşadı bunları insanlar… yaşadılar. Arkadaşım da yaşadı. Hayatı yaşamasını, yorumlamasını öyle gıpta ile izlerdim ki. Onun kadar neşeli ve hayat dolu olabilmeyi başaramadığından yakınırdım. “Hayat dolu” değil artık. Her şeyi yarım kaldı. Binlerce insan gibi. Binlerce çocuk, anne, baba, bebek gibi.. Allah’ım nasıl dayandık bu kadarına? Nasıl yedik, içtik, güldük? İnsan böyle bir şey mi?..
·
22 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.