Tadı olan bir kitap bırakıyorum buraya: Salinger’dan Franny ve Zooey. Salinger’ı zaten çok severim. O ve Wes Anderson bana, birinin yolu edebiyata birinin yolu sinemaya düşmüş ikiz kardeşler ya da aynı insanın iki farklı alandaki versiyonları gibi gelir. Bu hatırlatma Franny ve Zooey’de -aklımda hep Tenenbaum ailesiyle- zirve yaptı benim için; belki Franny’nin rakun paltosunu okurken gözümde canlanan Margot ve kürkünden, belki Zooey ile Richie’nin birbirinden meşhur tıraş olma sahnelerinden, bilmiyorum. Hangisi olursa olsun zihnimde Anderson imgeleriyle okudum kitabı. Gelelim Franny ve Zooey’e, Glass ailesinin en küçük iki üyesine. Bu iki kardeşin, büyüme süreçlerinde aile bireyleri tarafından tabiri caizse uğradıkları “müdahale” sonucu, Zooey’nin deyimiyle birer “ucube” olmaları bana o kadar tanıdık geldi ki. Farklı şekillerde de olsa neredeyse her ailede rastladığımız kat kat beklenti ve etiket, Franny ve Zooey’nin, hatta belki de tüm Glass kardeşlerinin üzerinde de mevcut. Franny’nin sorguladığı, kaybettiği ve aradığı anlamlar, “büyük bir şey yapma” hırsına duyduğu çocuksu öfke -hatta bu öfkenin çocuksuluğuna sinirlenen Zooey’nin duyduğu daha da çocuksu öfke-, tüm bunlar hayatta sık sık karşılaştığımız “Her şeyi doğru yapıyorum ama bir şeyler eksik,” hissine karşılık geliyor bence. Ve elbette Franny gibi hepimiz, yaparken inanç bile duymamızın gerekmediği şeyler yapıyor, en azından bu fikre sıcak bakıyor, bu anlamsızlıkta huzur buluyor ve rahatlıyoruz. Franny ve Zooey bana iyi geldi, çünkü onları çok uzun zamandır tanıyorum. Bana geçmişte yaşadığım bir şeyi ya da olduğum birini değil, dünkü ve şimdiki halimi, ömrüm boyunca defalarca kez daha olacağım birini hatırlatıyorlar. Onlar hep buradalar çünkü içimdeki onları anlayan parça da hep burada. Zooey’nin içini doldurduğu “o” harfleri, Bay Glass’ın Franny’e mandalina isteyip istemediğini sorması, Bessie’nin tavuk suyu, Franny’nin sıkıca tutunduğu ve elinden bırakmadığı küçük yeşil kitap, yaşlı ve sıcak bir kediye dokunmak, bir kanepeye yığılıp bir dua mırıldanmanın vaat ettiği rahatlık; tüm bunlar, bildiğim en gerçek şeyler. Yine Zooey’nin deyimiyle “bir öykü değil, evde çekilmiş bir filmin düzyazı hali” bu okuduğumuz ve bu ev de hepimizin aşina olduğu, ait hissettiği ya da ait olmayı umduğu bir ev. Ben başucu kitabı tanımını böyle iyileştiren kitaplara yakıştırırım işte; sorunlarınızı çözemezler belki ama tanıdık hale getirirler.

Franny ve ZooeyJ. D. Salinger · Yapı Kredi Yayınları · 20202,015 okunma

·

75 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

kumkurdu